Wandelen

Ontbijtwandeling 23 mei 2023

Hoe lok je mensen naar de maandelijkse dorpswandeling?  Volgens coördinator Maryl doe je dat door eten in het vooruitzicht te stellen. En warempel, ondanks het vroege tijdstip van half negen staat een groep van zo’n twintig deelnemers klaar bij de Roerparel voor de jaarlijkse ontbijtwandeling.

Het is nog fris deze ochtend, maar de zon schijnt al snel. Dat was afgelopen maanden wel anders. Onophoudelijke regen zorgde voor blubberpaden en maakte het soms een uitdaging om eropuit te trekken. Maar de wandelingen gingen door (op een keer na), al bestond de groep soms uit een handjevol diehards.

In januari aten we heerlijke huisgemaakte snert in café Bergerac en een paar keer trok een van de deelnemers halverwege de route een fles schrobbeler vanonder zijn jas tevoorschijn om met elkaar te proosten. Een keer op het nieuwe jaar en een andere keer om te vieren dat de pensioenen na vele jaren eindelijk een tikkie omhoog waren gegaan.

Vandaag moeten de vogels in het Munnichsbos hun best doen om boven de kwetterende wandelaars uit te komen. Er is veel te vertellen. Bijvoorbeeld over het samenleven van mens en dier en welke dilemma’s dat met zich meebrengt. Er zijn ratten in en om het huis, een marter maakt de buurt onveilig en mieren koloniseren de keuken. Er worden beproefde middelen besproken om korte metten te maken met het ongedierte. Pindakaas komt voorbij, om ratten in de val te lokken, en ouderwetse talkpoeder, waarvoor mieren het op een loopje zetten naar andere oorden.

In café Bergerac serveert Tilly een rijk ontbijt. Het gezelschap schuift aan en valt stil. Tja, als de katten muizen, dan mauwen ze niet.

Dorpswandeling 28 oktober 2022

Als je de ogen sluit, zou je denken dat het hartje zomer is. Met bijna 23 graden is het vandaag de warmste 28 oktober ooit gemeten. Maar aan de kleurige en kalende bomen en het dikke bladerentapijt in het bos zien we dat de herfst toch echt zijn intrede heeft gedaan.

Op het fietspad richting Linne staan we stil bij een gedenkteken dat nog niet zo lang geleden is geplaatst. Het is de vindplaats van de eerste tekening van Nederland, die ongeveer 10.000 jaar geleden in een kiezelsteen is gekrast. Wie de steen in het echt wil zien moet afreizen naar het Rijksmuseum voor Oudheden in Leiden, maar in het Roerstreekmuseum in Sint Odiliënberg ligt een goedgelijkende replica.

De koeien en stieren in de wei komen nieuwsgierig naar het hek en wandelen even met ons mee. Een van de beesten heeft een stuk ijzer in zijn neus, dat veel weg heeft van een forse piercing. De uitsteeksels aan het ijzer moeten voorkomen dat het dier gaat zuigen aan de uiers van een groepsgenoot, weet een van de wandelaars.

Verderop wijst een andere wandelgezel ons op een akker die er verwilderd bij ligt. Tegen een fijne financiële vergoeding laat de eigenaar van de grond de natuur zijn gang gaan om zo het leefgebied voor de korenwolf te beschermen. Of we weten wat het kost als de vos een korenwolf te grazen neemt en oppeuzelt? Een dikke 600 euro moet je wel rekenen voor zo’n exquise hapje, horen we.

En zo gaan we na een heerlijke wandeling op een zomerse dag in de herfst verrijkt met wetenswaardigheden weer naar huis.

Informatie over de oudste tekening op internet:

https://historiek.net/steen-van-linne-oudste-tekening-van-nederland/70385/

Gewapend met paraplu’s vanwege de weersvoorspellingen gaat een handjevol lopers vandaag op pad voor de maandelijkse wandeling.

Het bos heeft zijn zomertooi aangetrokken met volle kruinen en hoge koningsvarens. Door de vochtige warmte en de manshoge varens lijkt het alsof we wandelen in een tropisch regenwoud. Vlinders zoals de dagpauwoog, het blauwtje en het koolwitje laten ons weten dat hun hoogtijdagen zijn aangebroken.

We doorkruisen het gebied over opvallend veel eenpersoonspaadjes. Met zes wandelaars vormen we een kleine sliert die slingert door het zomerbos.

Op enkele plekken laten grote plassen zien dat er de afgelopen dagen veel hemelwater is gevallen.

Twee tegemoetkomende vrouwen zeggen zelfverzekerd dat het niet gaat regenen vandaag. Daar houden we ons aan vast.

En ja hoor, het blijft droog tot ons eindpunt. Een tikkie teleurgesteld door de gesloten deur van café zaal Bergerac overleggen we nog even wat we zullen doen. Net als we besluiten dan maar naar huis te gaan om daar onze dorst te lessen, komt Hilly aanlopen.

In het café sluiten we de middag af en komen tot de conclusie dat we het zo slecht nog niet hebben met: een mooie wandeling, geen regen, bliksem of donder en voor het eerst na vele jaren een bescheiden verhoging van de pensioenen.

Voordat we aan de wandeling beginnen, moet er eerst iets worden opgehelderd. Wie appte er midden in de nacht op de groepsapp om te melden dat ie na de wandeling graag een stuk vlaai bij de koffie wilde? Sommigen waren zich rot geschrokken van de indringende ping op hun telefoon, die ze voor het slapen gaan op het nachtkastje hadden gelegd.

Gelukkig is het mysterie snel opgelost. Een van de wandelaars bekent ‘schuld’ en we kunnen beginnen met onze tocht.

Al gauw passeren we een oude boerderij in het Munnichsbos. Een indrukwekkende stier in de naastgelegen wei kijkt ons wantrouwend aan. Iets verderop lezen we op een paneel dat hoeve Munnichsbosch lang geleden waarschijnlijk toebehoorde aan een klooster. In 2022 is het nog steeds een boerenbedrijf.

De lente laat het bos zingen en langs de paden glunderen voorjaarsbloeiers als look zonder look, wilde boshyacint, paardenbloem, dagkoekoeksbloem en fluitenkruid.

Op het landgoed van herenhuis Hoosden aan de rand van Sint Odiliënberg bewonderen we indrukwekkende oude bomen.

De lente wekt ook romantische gevoelens op. Een van de mannen plukt een bloem voor een van de vrouwen. Een mooi gebaar.

In de nieuwe serre op de sfeervolle binnenplaats van Sibbels aan de Pastoor Siebensstraat sluiten we onze fijne dorpswandeling af met koffie en …… een stukje vlaai.

Meer informatie op internet

Over hoeve Munnichsbosch:

https://www.janruiten.nl/odilienberg/Reutje/fotoos-munnichsbos.htm

Over huis Hoosden:

https://nl.wikipedia.org/wiki/Huis_Hoosden

Zon aan de hemel, nauwelijks wind, droge paden en een mooi gezelschap van 14 mensen. Dat zijn de ideale omstandigheden van de dorpswandeling op 25 maart.

De natuur is volop in lentestand: voorzichtige groene blaadjes aan de bomen, bloeiend speenkruid, fluitende vogels, aspergevelden die in de startblokken staan om te worden gestoken.

De gesprekken onderweg gaan over de oorlog in Oekraïne en Nederlandse soldaten lang geleden in Nederlands-Indië, over de nieuwe wandelschoenen die vandaag worden ingelopen, een familierecept voor de lekkerste wafels ooit en een beverdam in de Vlootbeek. In het bos laat een buizerd van zich horen.

Soms is er een onverwachte ‘hindernis’ en stoten we op een hek waar eerst de route liep. Iets verderop moeten we even bukken, onder boomstammen door over een bruggetje van takken. Geen probleem.

Ongeveer halverwege drinken we koffie op het terras van vakantiepark Landal, sommigen met een lekker stuk vlaai. Alleszins verantwoord gezien het aantal calorieën (504) dat we aan het eind van de wandeling hebben verbruikt.